L’Infinito di Giacomo Leopardi tradotto in sardo della Barbagia da Francesca Farina (Bitti).
Sèmpres m’est piàghitu kustu monte solitàriu
E kusta thuppa, ki mi lèat sa vista
E non potho appompiàre ven’a funnu.
Ma si mi sedo e abbàito, unu munnu kene vine
E unu silenziu kene sonu e una pake kene pasu
Mi ènit in konka; tantu ki guasi
Mi’nn’assùkono a sa sola. Ma kanno
Intènno su ventu mòvere sas piàntas,
Ponzo a pàris kudda pake kin kusta okke
E m’ammènto de s’ettèrnu
E de sos ànnos passàtos e de kustu presènte
E de sos sònos suos. E gai in kusta
Ispantèsa m’abbannòno kin donzi pessamèntu
E ’anno a funnu in kustu mare ’e durke.
